22 + 23 nov op weg naar Sa Pa

Vanmorgen vroeg overleg appel/ontbijt om 06:30. Vroege tijdstip was vanwege een jarige onder ons. Op dit vroege tijdstip tijdens het ontbijt had niemand trek in gebak dus de taart ging mee voor een koffiestop onderweg naar Sa Pa. De naam Sa Pa komt niet van de Vietnamezen, maar van de Fransen. Toen de Fransen het gebied veroverd hadden vroegen ze aan de mensen die er woonden naar de naam van het plaatsje. Helaas snapten deze mensen de Fransen niet en zeiden telkens Sa Pa, dit betekend eigenlijk markt. Sinds die heet het plaatsje vertaald markt. Wpe banen onze weg door het drukke verkeer van Hanoi. Er rijden vele scooters/motors die kriskras over de weg rijden. Bij de verkeers lichten geldt groen = rijden, oranje = rijden, en bij rood = je kan ook rijden. Dus bij het oversteken moet je erg uitkijken, en een zebrapad geeft je geen rechten. Op een splitsing gaat een motor plotseling van richting veranderen en wordt aangetikt door de bus. Maar voor we er erg in hadden was hij al weer door gereden. De gids vertelde hoe je hier in Vietnam je theorie examen haalt. Je geeft 10 dollar aan de leraar, je krijgt de antwoorden, die ga je leren, maakt je examen en voila je hebt je theorie. De scooters/motor zijn al te koop voor 1000 dollar. Bij de tweede stop komen we bij een grote restaurant en wordt de taart aangesneden. Het personeel vond dit ook leuk en ineens komt er verjaardagsmuziek uit de speakers. Even later wordt er nog een bloemetje door het personeel gebracht. We gaan weer verder en we gaan de bergen in. De buschaufeur wilde graag in zijn 2de versneling de berg op. Telkens kwam hij erachter dat de bus te weinig kracht had, dus moest hij weer terug naar de 1ste versnelling. Soms ging dit te langzaam en kwam de bus tot stilstand, stukje achteruit en weer verder met moeite. Door de eerdere mededeling over het scooterrijbewijs borrelde bij ons de vraag op hoe dit gaat bij een busrijbewijs. Het antwoord 500 dollar gaf ons gelijk een bevredigend gevoel. Eindelijk in het luxehotel in Sa Pa aangekomen, moesten de 8 mensen die aan de 2 daagse trekking gingen deelnemen meteen aan tafel. De aankomsttijd in Sa Pa was iets vertraagd en we waren dus achter op schema. Als maaltijd was er spagetty bolonaise met geraspte kaas hiervoor moest ik 250000VND betalen. Nee ik heb me niet vergist met een nulletje. Het eerste deel van de trekking gaat met een busje om er voor te zorgen dat we voor het donker aankomen bij de hostel. Het miezerd de hele weg en er hangt laag hangende bewolking met mist, waardoor het spektaculaire uitzicht bellemmerd is. Tineke heeft besloten om niet mee te gaan dus komen hier verder twee verhalen. Bij de hostel aangekomen maakt iedereen het zich gemakkelijk. De maaltijd is voortreffelijk en na wat drankjes zoekt iedereen zijn slaapplekje op. Maar voor we slapen gaan zoeken veel nog een extra deken op van de lege bedden die overgebleven zijn. In de omgeving van Sa Pa is het flink koeler dan in centraal en zuid Vietnam. Het is op een hoogte van 2000m rond de 8 graden, terwijl het hiervoor rond de 30 graden was. Ook de regen hier helpt niet mee maar ja je krijgt wat je verdiend. S'morgens na de hele nacht regen gaat het miezeren als we beginnen aan de trekking. Het uitzicht is nog steeds beĺemmerd en de gekozen loop route is offroad. Mooi de natuur in door de rijstpaddies, en de bamboe bossen. Als begeleiders lopen er allemaal vrouwtjes mee, op rubberen laarsjes, die je helpen als je dreigt te vallen op de gibberige modderpaden. Soms gaat het steil omlaag dan weer steil omhoog. Het laatste uur lopen we alleen verder omdat de weg nu beter begaanbaar word. Maar voordat deze vrouwtjes ons verlaten kopen we nog iets van hun koopwaar als dank voor hun werk om ons op de been te houden tijdens de glibberige wegen.
Aan het einde van de tocht wacht ons een warme kom noedels met groente en ei op ons.. verkleumd en vermoeid, de meesten onder de modder van de vele valparijen, komen we aan in het hotel. Meteen naar de kamer, onder de warme douche, en de modderige kleding naar de wasservice gebracht.
Voor het eten nog een nieuwe jas geocht omdat mijn eigen jas nog lang niet droog is.

Ik ben niet met de trekkking meegeweest, maar ben samen met 2 andere vrouwen op pad gegaan. Eerst de locale markt bezocht in Sa Pa, deze was al aan het opruimen, maar wij konden daar ook niet lopen ivm het erg drassige paden. Daarna zijn we naar een dorpje dat 3 km van Sa Pa af ligt. Het dorpje Cat Cat, wij zijn er met de taxi heen gegaan omdat het de gehele morgen regende. Dit is een dorp van de Zwarte Hmong. Je volgt het pad ten westen van het marktplein en loopt langs het torenachtige gebouw van de bosbouwdienst. Het dorp ligt tussen fruitbomen en bamboe, en tussen de pompoenvelden scharrelen kippen en hangbuikzwijnen. Het grote aantal bezoekers maakt de ervaring minder authentiek dan het is. Er staan overal kuipen met indigoverf, die gebruikt worden om de henepkleding van de Hmong te verven, en op de installaties van bamboepijpen die het dorp van water voorzien en van energie om de rijst te pellen. De watervallen van Cat Cat liggen net onder het dorp, de locatie van een oude waterkrachtcentrale. Na de rondwandeling en enkele zelfgemaakte producten te hebben gekocht zijn we weer aangekomen op de taxi plaats. Onze taxi was er nog niet daarom maar even wachten in de regen. Na 10 min, maar een andere taxi genomen, maar halverwege de rit kwam onze taxi eraan. Deze heeft ons netjes bij het hotel afgezet. De trekkers waren inmiddels ook weer geariveerd in het hotel, wel erg verkleumd en onder de modder. Haast iedereeen is wel een keertje gevallen. Edwin is onder de douche gegaan en is zijn bed ingegaan, om zich op te warmen. Ik ben nog weg geweest voor een lekkere bak capucino en een appelgebakje.